نیشکر لب هات

دوست داشتم ببوسمت
مثل کودکی که زمین می‌خورد، زخم بزنم به نیشکرِ لب‌هات!

 

#بوسه_های_ثبت_نشده

رویای کلمه ها

شعر ها و وزن‌ها و کلمه‌ها
به سازِ تو می‌رقصند
که گرفتن دست‌های تو رویای هر کلمه‌ست
از جمله من که کلمه‌ای جز تو نیستم...

 

#نامه_های_بدون_تمبر

جناب شعر های من

جناب شعرهای من،
پلک‌های شما کتاب تاریخ عاشقانه مرا ورق می‌زنند.

جنابِ شعرهای من

جنابِ شعر های من
قافیه‌های عاشق و رقاص
با سازِ صدای‌ِ تو از پا می‌افتند!

 

 

بی‌دفاع‌ترین‌سربازِ‌چشمانت

هوابغضِ‌مه‌آلودش‌را‌پوشیده ؛ بانوازشِ‌نسیم و نور کمرنگِ‌ماه، خط‌های‌آشفته‌دفترم‌می‌رقصند!
یک‌خط‌شاملو‌‌نوشته‌ام ، دو‌سه‌خط‌مولانا و به عشقِ‌توچندجرعه‌‌فروغ...
شعرهایم‌رانوشیدم؛لبت‌رابوسیدم‌؛وباخیالِ‌راحت‌می‌روم‌لباس‌ِمرگ‌بپوشم...
فنجان‌قهوه‌غریبانه‌به‌شیرینی‌لبخندت‌می‌اندیشد و قندمی‌بوسد!
قندِ‌لبِ‌تو‌... طرحِ‌وهم‌آمیزی‌ازتنهاییِ‌من‌لبه‌فنجان‌رابوسیده‌است!
قهوه‌دوباره‌گرم‌می‌شود و من‌سردتر ؛ آن‌چنان‌که‌لب‌هایت‌دورترازتنم...
جنجالِ‌خیالت‌صدایِ‌جنگ‌دارد و من‌بی‌دفاع‌ترین‌سربازِ‌چشمانت!
تو‌فنجانِ‌قهوه‌را‌ببوس ؛ من‌اسیرِ‌خیال‌ِ‌مغمومِ‌چشمانت‌می‌مانم!

 

 

پریشانی شعرِ من

شعرهایم‌پریشانند!
گندم‌زارِ سوخته‌زلفانت...
قهوه‌قاجارِ چشمانت...
و پریشانی‌شعرم‌ازسوختگی‌و‌تلخی‌ست.

 

به تو فکر می کنم

به تو فکر می‌کنم...
به قلبت ، که نبض تو را
و شعر مرا ، سروده!
 

شال گردن

کاش شال گردنت بودم تا دور گردنت باشم
شاید در آخر مرا دور گردن آدم برفی بیاندازی اما حیف است شاهد بودی عطرت نباشم
فکرش را بکن هر شب و هر روز وبال گردنت هستم تا سرما نخوری
ولی تو بی وفایی
با رسیدن بهار مرا رها میکنی و من چه راحت هر سال آرزوی آمدن پاییز را میکنم تا سراغم بیای
به حرف هایش گوش کن راست می گوید
اگر من نباشم سرمای هوا گرمای وجودت را در آغوش می کشد
مرا دور گردنت بنداز
بگذار حداقل در خیالاتم
شال گردنت باشم تا دورت بگردم... .

آغوش خالی

میدانی فرق بین من و تو چیست؟!
درست همانجا که شجریان می خواند : بوی تو میدهد آغوش خالی ام!
تو آغوشِ خالی را تصور میکنی و من آن پسرِ مغرور را می بینم که حسرتِ دیدارِ دلبرش زمین گیرش کرده...
من سیگارِ بین انگشتانش را می بینم که می سوزد و خاطره می گدازد...
آری ! تو میشنوی آغوشِ خالی
و من میبینم بغضِ یک مَرد را...

 

دائما می روی

نشسته ام کنار پنجره ؛
نه چای ریخته ام بنوشم،
نه کتابی در دست دارم که بخوانم،
و نه کسی هست برایش شعر بخوانم...
حتی باران هم نمی بارد که رقص قطره ها روی شیشه را تماشا کنم
نشسته ام کنار پنجره؛
فقط هربار رهگذری می گذرد
انگار که تو برای هزار و یکمین بار می روی...
چای های نریخته از دهان افتاده اند،
کتاب های نخوانده تمام شده اند،
و شعر های نگفته سوخته و خاکستر شده اند
قطره ها مهمانی گرفته اند و روی صورتم می رقصند
و تو دائما می روی...